لبخند می زنم

چند وقت بود فکر می‌کردم چرا آنچه در واقعیت با چشم‌هایم میبینم، نمی‌توانم در کادر دوربین بیاورم. اولین حدسم این بود که کیفیت چشم بسیار بیشتر است و پیکسل‌های بسیار بیشتری دارد. بعد که یاد گرفتم چطور رنگ‌ها را تنظیم کنم دیدم نه، باید دلیل دیگری داشته باشد.

حدس دومم تحدب دوربین بود، مخصوصاً وقتی عکس از نمای نزدیک میگیری و قواعد و نسبت‌ها به هم می‌ریزد. ولی خب این مسئله در مورد عکس‌های دیگر هم وجود داشت‌‌.

امروز چیز تازه‌ای فهمیده‌ام، شاید این هم دلیل اصلی نباشد، اما من تازه آن را دریافته‌ام. چشم ( در واقع ذهن )، وقتی چیزی را می‌بیند، فقط آن را می‌بیند، و جزئیات نامتناسب و نامتقارن اطرافش را نمی‌بیند، ذهن قادر است اطلاعات غیرمهم را دور بریزد و نبیند. اینطور می‌شود که وقتی صحنه‌ی دلربایی میبینی و عکس میگیری، تازه میبینی‌‌‌ای بابا اینهمه چیز مزاحم چرا در عکس وجود دارد.

این قابلیت هم دوست داشتنی است و هم خطرناک. ولی به نظر من دلیل اصلی اینکار صرفه جویی است. در ذخیره اطلاعات. درست مثل SVD. اما SVD تکراری‌ها را دور می‌ریزد، پس ذهن چطور کار می‌کند؟ چه الگوریتمی‌برای حذف اطلاعات غیر مهم دارد؟ چطور می‌توان مثل ذهن نگاه کرد؟

این سوال بعدی‌ای ست که باید به آن فکر کنم ...